Cami; sadece ibadet ihtiyacını karşılayan bir “yer” olmanın çok ötesinde, içerdiği mekansal karşılıklarla benliğini ve kimliğini aktaran, verdiği “his” ile insanların ibadetlerini huşu içinde gerçekleştirebileceği, “bir ruhu ve atmosferi” olması gereken bir yapıdır. Cami yapısına, bu ruhu ve atmosferi yükleyebilmek caminin “öz”ünü anlamaktan geçer

CAMİNİN ÖZ’Ü;  “TOPLAYAN”
“Cami” kelimesi; Arapça “cem” kökünden türeyen, “toplayan, bir araya getiren” anlamındaki, başlangıçta sadece cuma namazı kılınan büyük mescidler için kullanılan el-mescidü’l-câmi‘ (cemaati toplayan mescid) tamlamasının kısaltılmış şeklidir. Camilerin Müslümanların toplu olarak ibadet ettikleri mekan olmasının yanında başka işlevleri de vardır; bunların başında, Müslümanların birbirleriyle görüşüp kaynaşmaları, toplumsal sorunların cemaat arasında konuşulup tartışılması gelir.

1000 kişilik cami için önerilen yapı kompleksinde de; caminin “öz”ü olan “toplayan” kavramının sadece ana ibadet mekanı için değil, diğer tüm fonksiyonlar içinde “toplayan, bağlayan, birleştiren” olması gerektiği düşünülmektedir.  Bu bağlamda; proje alanının tamamının “kentsel çekim merkezi” olması ve “kamusal bir odak” haline getirilmesi fikri önemli ölçüde desteklenmiştir. Bununla birlikte; camilerimizde genellikle hakim olan erkek kullanımı yoğun anlayışın yanında kadın, engelli, çocuk, genç, yaşlı  “tüm herkesi  toplayan, birleştiren” ve herkes tarafından “ulaşılabilir” ve “erişilebilir” bir anlayış benimsenmiştir.